Sessiz Çocukların Büyüdüğünde Yaşadığı Görünmeyen Zorluklar

“Çok sessiz bir çocuktu, bizi hiç uğraştırmadı.” Bu cümleyi bir övgü gibi duymuş olabilirsin. Belki öğretmenlerin, ailendekiler ya da tanıdıkların sessizliğini, uyumluluğunu ve sorun çıkarmayışını bir erdem gibi anlattı sana. Ama aslında bu sözlerin ardında çoğu zaman fark edilmeyen bir şey vardır: Uğraştırmamak için kendi ihtiyaçlarını bastırmış bir çocuk. Sessizlik, her zaman huzurun değil, bazen görünmez olmanın ve varlığını tehlikesiz hâle getirmenin bir yoludur.

Çocukken belki de hislerini belli etmek, ağlamak, kızmak ya da bir şey istemek seni “zor” bir çocuk yapacaktı. O yüzden ihtiyaçlarını içinden geçirdin ama dışarıya göstermedin. Çünkü yük olmak istemedin. Kimsenin başını ağrıtmak istemedin. Belki bir şeyden kırıldığında tepki vermedin çünkü bu seni “hassas” ya da “abartan” biri yapacaktı. Sevilmek, kabul görmek ve huzuru korumak için sessizliği seçtin. O sessizlik zamanla alışkanlığa, sonra kişiliğe dönüştü.

Ve şimdi, yetişkinliğinde, belki de insanların sınırlarını ihlal etmesine ses çıkaramıyorsun. Belki kırıldığında bunu açıkça söyleyemiyor, içinden geçenleri ifade etmekte zorlanıyorsun. Belki ilişkilerde hep geri planda kalıyor, önce karşındakini memnun etmeye çalışıyor, sonra içten içe tükeniyorsun. Çünkü bir zamanlar öğrenmiştin: Sessiz olmak, sevilmenin ve sorun çıkarmamanın yolu. Ama artık çocuk değilsin.

Bugün, sessizliğin seni koruduğu kadar yaraladığını da fark edebilirsin. İçinden geçenleri ifade etmenin bir zayıflık değil, bir hak olduğunu anlayabilirsin. Kırıldığında söylemenin, rahatsız olduğunda sınır çizmenin seni kötü biri yapmadığını bilmelisin. Varlığını küçültmeden, sesini kısmadan, başkasını memnun etmeye çalışmadan da sevilebilir olduğunu hatırlamalısın. Şimdi, o sessiz çocuğun elinden tutabilir, ona şunu fısıldayabilirsin: Artık kendini korumanın başka yolları da var. Konuşabilirsin. İfade edebilirsin. Var olabilirsin. Ve bu kez, biri seni susturmaya çalışsa bile, sen kendi sesine sahip çıkabilirsin.